‘Tóch een boek met handtekening voor de Koning’

Chris: ,,Wij zijn ruim een week geleden geland en teruggekeerd van de Paralympische Spelen, maar eigenlijk landt het allemaal stukje bij beetje. Wat is er allemaal gebeurd? En wat nu? De Spelen liggen achter ons, de huldiging bij de minister en het koningspaar is geweest, tv-shows, de boekpresentatie… Soms ben ik nog onrustig in mijn hoofd. Ik moet iets doen, dat gevoel. Maar ik hoef of moet even niks. Tja, wat zijn dat? Afkickverschijnselen?

Vrijdag was een hele mooie dag. ’s Middags was de bijeenkomst in de Grote Kerk van Den Haag, voor de huldiging samen met de Olympische sporters. En voorafgaand mocht ik de eerste exemplaren van mijn biografie, ‘Xtreme’, aan de Minister van Sport en aan chef de mission Esther Vergeer overhandigen.

Daarna stond het bezoek aan Koning Willem-Alexander en Koningin Máxima op het programma en ik wilde graag een boek aan de Koning geven. Ik had het ook in m’n handen, maar volgens het protocol mag zoiets niet. Maar het zijn toch ook gewoon mensen? En aan de manier waarop de Koning alles beleeft, kun je zien dat hij een sportfan is, dus ik nam toch een boek mee en gaf het aan hem. Hij was heel enthousiast en vroeg of ik mijn handtekening er in wilde zetten. Ik ben blij dat ik het tóch heb gedaan.

’s Avonds zat ik met schaatser Kjeld Nuis samen bij Jeroen Pauw aan diens tv-tafel. Kjeld is een toffe gast, een dag eerder duwde hij mij nog over het ijs tijdens de Golden Clinic voor de sponsors en hun naasten. Je merkt toch dat iedereen naar elkaar opkijkt, olympisch en paralympisch. Er groeit respect. Het is misschien een heel andere wereld, maar je hebt eigenlijk hetzelfde meegemaakt.

In het weekeinde was er eindelijk rust. Tijd voor onszelf, tijd om de koffers helemaal uit te ruimen. Dan kom je heel veel oranje-spullen tegen. Dat maakte me toch opeens emotioneel. Het was zó leuk, mooi en cool en nu is het al afgelopen, dan sluit je opeens een lang en groot hoofdstuk af. Die dikke oranje jas, de regenjas, het zijn fijne spullen van TeamNL, ik was er op hartstikke trots dat ik het mocht dragen en tja, je wilt het wel weer aantrekken als je het zo in je handen hebt.

We zijn dus een beetje aan het bijkomen, dinsdag hebben Lisa en ik een uurtje op de Veluwe gewandeld. Heel mooi en wát een rust. Ik vind het moeilijk, om die rust te pakken, dacht eraan om weer naar Papendal te gaan om wat te trainen. Maar het wedstrijdseizoen zit er op en het eerstvolgende evenement is nog zo ver weg…

Het is goed om terug te gaan in gedachten, om ‘Pyeongchang’ weer te herbeleven. We hebben races teruggekeken, interviews, foto’s, berichtjes. Bizar, dat je vier jaar traint voor een moment. Dan sta je daar, dan gebeurt er zoveel, er komt zóveel bij die wedstrijd kijken, dat is nou het bizarre en tegelijkertijd het magische van de Spelen.

In je verbeelding is het al groot en dan ben je daar en dan is het nog groter dan je denkt. En wat er dan allemaal door je heen gaat. Het is supertof dat we er samen over kunnen praten, over teleurstellende momenten en over de mooie momenten.” Lisa: ,,Bij ons is veel gebeurd, in Japan en in Zuid-Korea. Dan kom je na een maand terug en hier is alles nog hetzelfde. Dat is zo raar. Maar het is fijn dat je het met elkaar kunt delen.”